Eclips, en wat de zon op de Noordzee weerspiegelde

Meestal breng ik wat ik aanvoel enkel bij mijn mailinglijst, in de workshops, groepen en de webinars. Gisteren probeerde ik aan zee een video te maken hierover, maar de wind was te heftig. De zon scheen ook bijzonder krachtig, voor april toch. Nu ben ik heel erg verbonden met de zon en de aarde, zo zit mijn energieveld in elkaar. Bij iedereen hoor, maar ik kan daar gewoon niet langskijken. Het is 'ingebouwd'. En doordat ik puur intuïtief een aantal workshops heb gepland op plaatsen en tijdstippen rond deze eclips, krijg ik informatie over wat ik moet doen, via het aardegrid, dat samen met de zon de grond is van ons leven. 

Toevallig, heel toevallig, bevinden mijn mama en papa (die helemaal niet bezig zijn met eclipsen of spiritualiteit!), zich op dit moment in Mexico. Ze zijn daar helemaal niet voor de eclips, maar worden nu helemaal omsingeld door eclipstoerisme. Kijken gaan ze wel, natuurlijk. Ik sta hier dus, wijd open te voelen, en wilde gisteren aan zee een video maken. Maar dat was nog te vroeg zeker?

Gisteren nam ik aan zee een flesje water mee van de zee. Water waarin de zee perfect weerspiegelt en zingt wat er allemaal op aarde gebeurt nu. Gelukkig zijn we met velen die regelmatig zelf onze blessings aan het water geven. Veel vrouwen maar ook mannen, zingen voor het water, raken het aan, en luisteren naar de boodschap van het water. De informatie die ik kreeg, kwam vooral van de zon. Want een zonne-eclips is alsof je het licht, dat op aarde in volle actie is, plots even uitdoet. Alsof heel het leven op aarde plots even zonder licht wordt gezet, op die bijzondere plek in Mexico.

Een restart, zeg maar. Ja, dat zie je goed : zoals bij je telefoon of de computer. Ze blokkeren of geven foutmeldingen, en hop, je duwt op Ctrl-alt-del en daar start hij volledig nieuw op. Een klant van me vertelde hoe hij naar de eclips was gaan kijken in België op 29 maart 2006 en hoe de vogels het voelden komen, en heel luid kwetterden net voordien, maar op het moment zelf, werd het muisstil. 

En net zoals de vogels, voelen wij mensen het ook. We voelen het allemaal. Een volledige zonsverduistering, dat gebeurt wel vaker, maar het is toch heel bijzonder. Als je het niet zou weten, wat het zou zijn, zou je instinctief reageren, en net zoals de vogels, helemaal stil worden. Bang zijn, en als we net zoals de vogels geen klok zouden hebben, zouden we als mensheid een moment van eeuwigheid raken.

Zelfs al zijn we niet in Mexico, toch voelen wij dit. Dat komt, omdat wij mensen, allemaal met elkaar en de aarde verbonden zijn, in een collectief gevoelslichaam, het zenuwstelsel van de aarde. We voelen de oorlog in Palestina en in Oekraïne, en we voelen de financiële crisis van eenieder, we voelen de onverteerde coronahaat, èn we voelen een zonsverduistering aan de andere kant van de planeet.

Dus nam ik gisteren een flesje water mee van de Noordzee. Onze zee, die dichtbij is.

De Noordzee, die ook een deel is van het zenuwstelsel van de aarde, het collectieve gevoelslichaam. De dichtbij is, en dus hoort tot mijn wereld, en het stukje van het levensweb waar ik taken te doen heb. 

Ik ga helemaal geen egocentrische rituelen daarmee doen, om mijn leven het beste leven te maken van allemaal. Ik ga er eigenlijk helemaal niks voor mezelf mee doen.

Tijdens deze collectieve gebeurtenis, voel ik helemaal niet dat ik mijn persoonlijke doelen moet visualiseren zoals alom wordt aangeraden. Omdat sluiers dun zijn en energiefrequenties zo hoog dat onze innerlijke kompassen alle richtingen opgaan, door zonnestormen en de nakende zonsverduistering, de reset, die we allemaal voelen.

Knip. Het licht gaat uit. Het wordt stil. En even zijn we helemaal mens, als we ons met dat moment connecteren. Helemaal mens, en verbonden met alles wat rondom ons is. Stilte. Liefde. Hoop.

Evenveel verbonden met elkaar als toen we met z’n allen applaudisseerden voor het zorgpersoneel dat overuren draaide in de ziekenhuizen in de Coronatijd. Evenveel verbonden met elkaar en het lot van de aarde als wanneer we zien hoe oorlog een menswaardig bestaan ontneemt aan kinderen met een andere huisdskleur, taal, religie, origine. Evenveel verbonden met elkaar als bij het ongeval van prinses Diana of de bestorming van het kapitool. Wij zijn een mens-heid. Dat is onze natuur.

Toen ik gisteren in de zee ging baden (niet zwemmen door de heftige golven), verbond ik me met het lot van de aarde, en de kennis die in onze bodem, onze planten en onze natuurlijke waters leeft. Maar ook, en daar ontkwam ik niet aan, ben ik gaan baden in alle gevoelens die nu rond de Noordzee zijn. Druk die op mensen rust, angst voor oorlog, een gemeenschap die wordt aangestuurd door macht en niet door liefde. Heb jij er tijd voor om stil te staan bij jouw verbondenheid met de grote meren, watervallen, bergen, grotten, velden, bomen èn de zon, op elk moment van de dag?

Tijdens de Corona-stilte, viel de wereld even stil. Wat er ook van is, die stilte bracht onze natuur een adempauze. Even stil. Even terug naar de basis. Je hebt zoveel niet nodig,eigenlijk. Maar dat was zo snel vergeten. In mijn flesje zeewater zit de gehaastheid, de angst, de druk, de camera’s overal, de oorlog èn dat het mensen niet meer kan schelen, de manier waarop racisme en onverdraagzaamheid weer woekeren, geld en macht als hart van de mensheid. Ik kies er niet voor, maar het is er wel en ik voel het ook, in het water, ik adem het in de lucht, en ik zie het in het soms verzengende licht van de zon in de zomer.

Het kan anders. Daarom schepte ik een flesje zeewater voor de eclips.

En ik zal een flesje natuurlijk water scheppen in Nederland nà de eclips. Nadat de reset-knop weer eens werd ingedrukt, en wij als mensheid weer een herkansing krijgen. Opnieuw kunnen kiezen, niet om onszelf belangrijk te vinden, maar om elke dag weer te kiezen voor planeetvriendelijk leven, en de kansen te creëren voor eenieder om ook planeetvriendelijk te leven.

Hoezo kan er oorlog zijn als wereldwijd iedereen stilstaat op zijn werk, in de supermarkt, in de douche, en blijft staan tot oorlog stopt. Welke regering kan oorlog maken als ieder mens gaat staan voor vrede? Tegelijk? Wij zijn één. Toch gedragen we ons ‘alleen’, door onszelf belangrijk te vinden, en frequenties te gebruiken om ons eigen kleine leventje op orde te krijgen.

Dit is nu net wat er niet klopt. Waarom blijf jij maar doorrennen in een systeem waarin steeds meer angst en controle wordt ingebouwd? Waarin je word gevraagd zoveel te doen, dat je hersenen gaan knetteren en zoveel mensen in kortsluiting gaan omdat het leven dat ze leiden tegen zichzelf ingaat? Welke maatschappij kan je daartoe dwingen? Een maatschappij is gemaakt uit mensen en het levensweefsel dat tussen hen stroomt? Waarom staan we niet stil, op straat, in de trein, op je werk, in het ziekenhuis? Voor leven en welzijn, en vreugde en liefde?

Het flesje water dat ik zal scheppen na de eclips, zal de nieuwe matrix bevatten, met het nieuwe zonlicht, dat van achter de maan tevoorschijn komt, wanneer de natuur weer gaat bewegen vanuit het nulpunt. Wanneer de vogels voelen dat de levengevende kracht van de zon hen weer aanraakt.

Mijn twee flesjes water zal ik gebruiken in de workshop ‘Het hart van de Aarde’, die toevallig net na deze eclips plaatsvindt. Ik heb het niet uitgedacht, het is weer toevallig zo gekomen, ik ben blijkbaar precies waar ik moet zijn, om een ritueel rond de eclips te doen, met twee flesjes water…

Twee flesjes water, een keuze, en elke dag weer mijn oor op de aarde leggen, elke morgen weer een gebed om hemel, aarde en natuur in mijzelf te verbinden. De eenvoud van het menselijk leven. Het is ècht niet moeilijker dan dat, mens zijn in je volle spectrum. Liefde en verbondenheid, daar gaat het om.